Męskie niepokoje, kobiece miraże. O post(?)ludzkich miłościach do maszyn w <i>Creative Control</i> i <i>Konsultantce</i>

Artykuł analizuje przedstawienia ludzko-nie-ludzkich związków miłosnych ukazanych w dwóch amerykańskich filmach science fiction z nurtu kina Trzeciej Kultury, Creative Control (2015) Benjamina Dickinsona i Konsultantce (2016) Logan Kibens, kontekście wybranych teorii posthumanizmu krytycznego, proponowanych przez Rosi Braidotti, Katherine Hayles, Anne Balsamo Kim Toffoletti, dotyczących płciowości postludzkiej rzeczywistości. Proponuje się tu ujęcie seksualności jako złożonej siły mającej moc przekraczania binarnych opozycji ludzkiej gender (Braidotti) oraz cielesności zawsze naznaczonej płcią (Hayles, Balsamo). Wskazuje też na posthumanistycznych obrazów celebracji złożoności postludzkiego doświadczenia (Toffoletti). Analizy filmowych intymnych relacji, zawiązywanych między mężczyznami a kobietami nich zbudowanymi, zostają umieszczone “paradygmatu kobiety idealnej” (Julie Wosk), obecnego licznych tekstach kultury, którym sztuczne istoty budowano celach określonych mężczyzn, dla zaspokojenia ich potrzeb. W szkicu poszukuje odpowiedzi pytanie, czy miłość człowieka maszyny, ukazana nowym kinie fiction, jest wyrazem “posthumanistycznego momentu” tekście jak definiują go Stefan Herbrechter Ivan Callus, którego celem naruszenie spójności integralności ludzkiego doświadczenia, także podważenie istnienia “esencji” człowieczeństwa.